Krytyka coachingu – prawda i fałsz

Zainteresowałem się zawodem coachingowym około 6 lat temu. Dzisiaj, 6 lat później, coaching jest krytykowany z różnych perspektyw:

Przez klientów, ponieważ oczekiwane wyniki nie są spełniane. A może oczekiwania nie są odpowiednio ustalone?

Przez konkurentów, ponieważ standardy nie są spełniane. A może standardy są nieznane?

Przez naukowców, ponieważ nie ma odpowiednich podstaw teoretycznych i empirycznych. A może proces edukacyjny coachingu nie spełnia najwyższych standardów?

Przez przeciwniwników, ponieważ coaching wydaje się być jakąś mroczną magią. A może nie jest jasne, jak naprawdę powinno wyglądać czyste zachowanie coachingowe?

Istnieje wiele powodów do krytycznej konfrontacji rynku coachingowego z różnych stron. Gdy sześć lat temu rozpocząłem swoją podróż, rynek rozwijał się, lecz nie w takim stopniu jak dzisiaj.

W 2016 r. Międzynarodowa Federacja Coachingu (ICF) odnotowała 53.300 coachów, co jest wynikiem wzrostu 12%-ego w okresie 4 lat. Wartość rynku w 2016 r. oszacowano na całym świecie na 2,4 miliarda dollarów. Badanie uzupełniające ma zostać przeprowadzone w 2019 r. i opublikowane do 2020 r.

Szacuje się, że w 2019 r. branża coachingowa będzie miała wartość 15 miliardów wyłącznie w USA.

Dostępność usług coachingowych wzrasta w bardzo szybkim tempie. Wynika to nie tylko z tego, że coaching jest „modny”. Jest również coraz bardziej popularny po stronie zapotrzebowania.

Zapotrzebowanie rośnie w bardzo naturalny sposób. Jak nazywa to deklaracja niepodległości Stanów Zjednoczonych, większość czasu jesteśmy w stanie skoncentrować się na „pogoni za szczęściem” zamiast na zaspokajaniu podstawowych potrzeb fizycznych. Pryznjamniej w krajach pierwszego świata.

Oznacza to, że my jako ludzie mamy więcej czasu na zastanowienie się nad naszymi celami i problemami. Jeśli mamy czas o tych kwestiach pomyśleć, z definicji znajdziemy więcej celów do osiągnięcia, a także problemów do rozwiązania. Zapotrzebowanie na pomoc wzrośnie zgodnie z definicją. Coaching jest zatem postrzegany jako jeden ze sposobów pomocy.

Jeśli zapotrzebowanie rośnie, dostępność usług musi sobie poradzić z takim rozwojem. Aby rynek poradził sobie z takim rozwojem, ludzie wejdą na rynek, którzy może nie spełniają wymagań teoretycznych i praktycznych.

Zakładając, że ludzie wejdą na rynek, którzy nie spełniają wymagań, oczekiwane wyniki również mogą zostać niespełnione.

1. Otwarte pytania z różnych kierunków dotyczące praktyki coachingowej
2. Dostępność usług coachingowych na rynku rośnie
3. W krajach rozwiniętych rośnie zapotrzebowanie na pomoc w rozwiązywaniu najważniejszych problemów życiowych

Nie zrozumcie mnie źle: nie oceniam, czy to dobrze, że rynek coachingowy rośnie, ani nie oceniam żadnych osób wchodzących na rynek coachingowy. Nie oceniam też ludzi krytykujących rynek coachingowy jako całość. Ponadto rozumiem krytykę spowodowaną negatywnymi doświadczeniami, niejasnymi oczekiwaniami, niepewnością dotyczącą znaczenia coachingu lub stosowanych metod.

Ponieważ spotkałem się z taką krytyką w ciągu ostatnich 6 lat, chciałem przyjrzeć się temu, co jest szczegółowo krytykowane.

Po pierwsze, ponieważ chcę pomóc ludziom zrozumieć coaching sam w sobie i stać się bardziej otwartym na to.

Po drugie, pomoże mi to dostosować się do problemów moich przyszłych klientów i rynku. Pomoże mi to rozwinąć się w obszarach niezbędnych do prawidłowego prowadzenia coachingu.

Jak podszedłem do tematu?

Poszukałem w Google fraz „Coaching critique”, „Krytyka Coachingu” i „Coaching Kritik” w trzech językach i sprawdziłem jakościowo strony Top20. Jakościowo oznacza to, że przeczytałem wszystkie strony i zapisałem główne pytania, problemy i obszary krytyki z każdej strony.

Przyjrzyjmy się zatem, jakie są pytania i problemy z coachingiem?

Aby skategoryzować wszystkie pytania i krytyczne sugestie, próbowałem sformułować kategorie nadrzędne. Wszystkie pytania zostały następnie przypisane do kategorii nadrzędnych.

Kilka przykładów:

Krytyka, że Motywacja i Szczęście nie mogą być zaprogramowane, została skategoryzowana jako „Dlaczego pracowac z coachem?”.

Krytyka, że wiele osób nazywa się coachami i twierdzi, że oferuje coaching, została skategoryzowana jako „rynek coachingowy”.

Wszystkie kategorie zostały następnie przypisane do meta kategorii w ramach dwóch strumieni.

Jeden strumień to „Z perspektywy klienta”, z meta kategoriami, takimi jak „Rynek coachingu” lub „Jak znalezc coacha”.

Drugi strumień to „Z perspektywy coacha” z meta kategoriami, takimi jak „Jak zostać coachem” lub „Jak zarabiać na życie”.

Poniżej wizualizacja z przeglądem wszystkich odpowiednich kategorii.

3.1.1. Niejasne, kim jest coach?

Co mówią krytycy:

„Problem polega na tym, że nazwa „coaching” nie jest chroniona” (Link)

„Istnieje duża różnorodność wśród osób, które twierdzą, że praktykują coaching, a także w obszarach, w których realizowane są interwencje coachingowe” (Link)

„[…] słowo „coach” nic nie znaczy. To tylko zapożyczone słowo, które miało złagodzić dźwięk i konotacje słów „terapeuta” lub „psycholog”, które są negatywnie postrzegane” (Link)

Jak naprawdę jest [PRAWDA]:

a) To jest absolutna prawda. Rynek się rozwija i jeszcze nie osiągnął dojrzałości. Prowadzi to do tego, że rynek nie jest homogeniczny nie tylko pod względem definicji, ale także pod względem metod i wyników.

b) Coaching w wielu przypadkach jest używany w kombinacji z dodatkowym słówkiem, np. „Coach marketingu”, „Coach przemowy”, „Coach sportu” lub „Coach motywacji”. Takie słowa sugerują, że konkretny coach jest w stanie zwiększyć konkretne wyniki w określonych dziedzinach. Nacisk kładziony jest nie na podejściu coachingowym jako całość, ale na konkretnej treści pożądanej.

c) W perspektywie długoterminowej podejście coachingowe powinno być chronione lub zdefiniowane centralnie, w porównaniu do podejścia psychoterapeuty, psychologa lub podobnegych zawodów. Dokładna definicja podejścia coachingowego znajduje się na mojej własnej stronie internetowej lub stronie internetowej międzynarodowej federacji coachingowej.

Kilka cytatów podkreślających istotę coachingu:

„Coach nie radzi, nie pośredniczy i niczego nie uczy. Coach nie zastępuje diagnozy medycznej i działa tylko ze zdrowymi klientami. Pomysły ezoteryzmu lub scjentologii wyraźnie nie są częścią coachingu.” (Link)

„Często popularni mówcy motywacyjni odnoszą się do tego terminu. […] nie wspominajmy o mówcach motywacyjnych, ponieważ nie jest to forma pomocy” (Link)

„To spokojna refleksja, zatrzymanie się, myślenie o tym, co mogę i co przekracza moje możliwości […] Coaching jest doskonałym narzędziem do samorozwoju; nie kształci, ale pomaga zrealizować swój potencjał i wyzwania. Coaching nie przynosi żadnej nowej wiedzy, tylko stymuluje i wspiera procesy rozwojowe” (Link)

Moje podejście:

Chociaż nie przeszedłem jeszcze oficjalnego programu certyfikacji typu ICF, moje postępowanie opiera się na oficjalnej definicji ICF. W tym celu odbyłem roczny program studiów podyplomowych z zakresu coachingu, który kryje się tematycznie z wymogami ICF.

3.1.2. Coachowie powinni być dojrzałymi osobowościami

Co mówią krytycy:

„Wielu coachów jest niedojrzałych. Są niepewni i wciąż są w trakcie rozwoju osobistego.”

Jak naprawdę jest [FAŁSZ]:

a) Coaching sam w sobie kładzie nacisk na ramy i proces. Proces i ramy mają być bardzo czyste. Czyste w tym przypadku oznacza, że proces ten nie jest stronniczy i uzależniony od jakichkolwiek wpływów zewnętrznych, a jedynie od wymagań klienta. Wpływami zewnętrznymi mogą być istniejący wcześniej system wiedzy lub przekonania, stany emocjonalne, procesy poznawcze i behawioralne coacha. W odniesieniu do czystego procesu coachingowego można je nazywać wpływami ograniczającymi.

b) Istnieją dwa sposoby na uzyskanie takiej przejrzystości własnych „ograniczeń”:

Jednym ze sposobów jest zdobycie niezbędnego doświadczenia. Drugim jest kształcenie się.

W najlepszym wypadku coach ma jedno i drugie na wysokim poziomie. Wtedy będzie wiedział, jak wykluczyć własne przekonania o świecie z procesu coachingowego. Czy to oznacza, że doświadczenie i dojrzałość powinny być zawsze na najwyższym możliwym poziomie?

Nie, oczywiście nie. Coach może pracować na wysokim poziomie, bez odpowiedniego poziomu dojrzałości. Wynika to z tego, że coaching w najczystszej formie składa się z procesu i ramy. Proces i rama powinny zapewnić neutralność i brak wpływów zewnętrznych. Sam proces przecież może być adekwatnie czysty, gdy prowadzi go osoba niedojrzała.

3.1.3. Coachowie nie powinni pracować z (niebezpiecznymi) predefiniowanymi systemami przekonań

Co mówią krytycy:

„Wiele szkoleń opiera się na systemach wartości, które zawierają ezoteryczne, antydemokratyczne, społecznie-darwinistyczne lub historyczne elementy rewizji.” (Link)

„W Coaching i NLP […] osobowość osoby kształtują arbitralnie zmieniające się wzorce myślenia.” (Link)

„Jego podstawą jest rzekoma programowalność optymizmu i wykonalność szczęścia. Dlatego nie można zapominać, że PP wywodzi się ze społeczeństwa kalwińskiego i kapitalistycznego.” (Link)

„Z nieznanego nam powodu twierdzi się, że obecny stan klienta nie jest tak ważny. […] W coachingu systemowym cele klienta są skoncentrowane na początku współpracy, nie wiedząc dokładnie, z czego zaburzenie klienta faktycznie się składa” (Link)

Jak naprawdę jest [PRAWDA]:

a) Jeśli coaching byłby taki, jak opisano powyżej, należy go odrzucić jako psychologiczną formę pomocy w procesie rozwoju. Dlatego jednym z kryteriów wyboru odpowiednich coachów jest nieistnienie predefiniowanych systemów przekonań.

b) Coaching sam w sobie, jak opisano, podobny do psychologii lub samej nauki wyższej powinien być zasadniczo neutralny. Coaching powinien zawsze mieć na celu wykluczenie wpływów zewnętrznych, szczególnie wpływów, które koncentrują się na niektórych systemach przekonań.

Moje podejście:

Moje własne idealne postępowanie coachingowe oznacza, że nie ma „tej jednej drogi” z klientem. Dostarczam ramy procesowe, które dostosowują się do wymagań klienta. W mojej praktyce nie próbuję kształtować żadnych systemów przekonań. Nie mam konkretnego celu podczas pracy z klientami. Jedynym celem jest umożliwienie klientom realizacji ich własnych celów, jeśli takie istnieją.

3.2.1. Dostępna jest duża liczba coachów

Co mówi krytyka:

„Wielu coachów, ale naukowo nieuzasadniona edukacja” (Link)

Jak naprawdę jest [PRAWDA]

Założenie jest tutaj prawdziwe, z następującymi ograniczeniami:

a) Dopóki coaching sam w sobie nie będzie regulowany, będą osoby nazywający siebie coachami. Tacy „coachowie” będą próbować zdobyć kawałek ciasta.

b) Jak opisano powyżej coaching jest często używany z dodatkowymi słowami określającymi dokładniej usługe. Ponadto wyróżnia się doradców, mentorów, trenerów i podobnych dostawców usług (jak już opisałem na mojej stronie), którzy wciąż z powodów zapotrzebowania nazywają się coachami.

Moje podejście:

Kiedy zacząłem swoją przygodę z coachingiem, pracowałem już 5 lat w doradztwie. Dzisiaj 6 lat później mam 11-letnie doświadczenie w doradztwie w projektach biznesowych opartych na danych. W ciągu ostatnich 6 lat przeprowadziłem roczny podyplomowy program coachingowy (choć program nie został akredytowany przez ICF), a także studiowałem psychologię jako 5-letni program magisterski, aby zbudować niezbędne podstawy do pomocy ludziom w ich rozwoju.

3.2.2. Nie ma stowarzyszeń zawodowych lub jest ich zbyt wiele

Co mówią krytycy:

„There is not a professional association, but 20” (Link)

Jak naprawdę jest [NIEJAŚNIE]

Ogólnie rzecz biorąc, sytuacja jest niejasna lub niewłaściwie komunikowana, ponieważ rynek nie jest jeszcze w pełni dojrzały. Obowiązują następujące ograniczenia:

a) Na arenie międzynarodowej oraz w krajach anglojęzycznych istnieje internation coaching federation (ICF).

W Niemczech jest dodatkowo Deutsche Gesellschaft für Coaching (DGFC) lub Deutsche Coaching Gesellschaft (DCG).

W Polsce jest Polskie Stowarzyszenie Coachingu i Rozwoju (PSCIR).

Ponadto niektóre niezależne lub zależne stowarzyszenia próbowały przedstawić przegląd ważnej wiedzy na arenie międzynarodowej – katalog z kryteriami umiejętności i wiedzy został np. stworzony przez niemieckie stowarzyszenie Stiftung Warentest.

b) Są akceptowane stowarzyszenia, które działają z jasno określonymi regułami i definicjami. ICF należy wskazać jako złoty standard. Nie oznacza to, że nie ma wiele więcej stowarzyszeń, które twierdzą, że są także złotym standardem.

Moje podejście:

Jest to podobne do standardów i rozwoju w sporcie. Nowe sporty są tworzone lub ewoluują ze starszych. Takie sporty są następnie akceptowane i czasami stają się popularne. Potem powstają pierwsze stowarzszenia. Jednak najwyższym zaszczytem jest stać się sportem olimpijskim. Aby stać się sportem olimpijskim, rynek tego konkretnego sportu musi z czasem zyskać dojrzałość, zdefiniować ogólnie przyjęte zasady i regulować się za pomocą stowarzyszeń.

W porównaniu z tym, najwyższym wyróżnieniem w usługach rozwojowych człowieka, byłyby programy uniwersyteckie lub przynajmniej akredytowane przedmioty na uniwersytetach.

Ukończyłem podyplomowe szkolenie coachingowe, a także 5-letniego magistra psychologii oraz 5-letni magistra administracji biznesowej. Ponadto mam 11 lat doświadczenia w doradztwie klientów biznesowych w biznesie opartym na danych. W najbliższej przyszłości ukończę także program certyfikowany przez ICF.

3.3.1. Proces selekcji: niejasne, jak zdecydować się na właściwego coacha?

Co mówią krytycy:

„Dzisiaj, każdy może być coachem, wszystko co musisz zrobić, to: Musisz zamówić logo „Coach” i możesz zaakceptować klientów. Wstępne badania przeprowadzone […] pokazują, że klienci indywidualni nie proszą coachów o kwalifikacje, ukończone kursy lub ukończone studia podyplomowe.” (Link)

Jak naprawdę jest [FAŁSZ]:

a) Wielu menedżerów HR ma teraz dobry wgląd w rynek coachingu i pracują głównie ze stałą grupą coachów. Z drugiej strony istnieje duża pula dokonanych wyborów na podstawie rekomendacji. To byłoba jedna z podstaw dobrej decyzji. Zapytaj własnego doświadczenia, doświadczonych osób lub innych coachów, którzy są już aktywni i którym ufasz.

b) Kwalifikacja jest jednym z najwiekszych wskaźników. Zawsze plusem jest coś w rodzaju edukacji psychologicznej. Dodatkowo warto uzyskać specyficzną, najlepiej certyfikowaną edukacje choachingową.

c) Spójrz na doświadczenie coacha. W najlepszym przypadku jest gdzieś informacja o godzinach przepracowanych z klientami. W wielu zawodach psychologicznych, takich jak coaching określony przez ICF lub psychoterapia, obowiązkowym wymogiem jest ilość godzin przepracowanych z klientami w określonych warunkach.

d) Przyjrzyj się bliżej zachowaniu coacha. Jest to możliwe przez pierwsze, ogólnie rzecz biorąc, bezpłatne spotkanie zapoznawcze. Dobry coach wie, jak stosować różne techniki konwersacji w zależności od sytuacji. Zdania typu „Jeśli chcesz zrobić karierę, musisz …” są nieodpowiednie w czystej praktyce coachingowej.

Moje podejście: 

Jak już zdefiniowałem powyższe zasady, staram się w wysokim stopniu wypełnić wszystkie reguły,, które opisałem wyżej.

3.3.2. Niejasne, jak ocenić trenera?

Co mówią krytycy:

„Co równie ważne, firmy powinny zatrudniać niezależnych specjalistów ds. zdrowia psychicznego w celu przeglądu wyników coachingu.” (Link)

„Niepowodzenie w konsekwentnym i kompleksowym obliczaniu wartości coachingowej: potrzebne są odpowiednie miary wartości coachingowej, które można wypożyczyć z modelu oceny szkolenia Kirkpatrick” (Link)

Jak rzeczywiście jest [PRAWDA]:

Jak wspomniano powyżej, Kirckpatrick opracował model oceny szkoleń, który można zastosować do oceny coachingu:

* Poziom 1 – Reakcja: stopień zadowolenia klientów z zaangażowania w proces choachingowy

* Poziom 2 – Nauka: Stopień, w jakim klienci pośrednio zdobywają zamierzoną wiedzę, umiejętności i atrybuty poprzez zaangażowanie coachingowe

* Poziom 3 – Zachowanie: stopień, w jakim klienci rozwijają swoje zachowanie (zachowania) w wyniku działań coachingowych

* Poziom 4 – Wyniki: Stopień, w jakim organizacje klienckie korzystają z zadań coachingowych

Moje podejście:

Coach powinien zawsze mieć świadomość swoich ograniczeń. Trenerzy powinni zatem znajdować się pod nadzorem:

* Samych siebie: Rozwijając swoją działalność coachingową, samoświadomość i refleksja powinny być częścią ogólnego postępowania

* Profesjonalnych nadzorców: szczególnie polecany w „pracy z ludźmi”

* Podmiotów korporacyjnych: podczas opracowywania systemów korporacyjnych

3.4.1. Coaching typu life nie jest konieczny

Co mówią krytycy:

„Doświadczenie i wykształcenie są wystarczające do ustalenia bodźców i zastąpienia celów” (Link)

„Jesteśmy głodni sukcesu. Społeczeństwo jest zubożałe nie tylko pod względem finansowym, ale także kulturowym i intelektualnym. Chcemy się wyrwać, a coachowie to po prostu niezwykle utalentowani handlowcy i mówcy, którzy mogą przekonać ludzi, że mogą zmienić swoje życie.” (Link)

„Fałszywe przekonanie: możesz zrobić wszystko, musisz po prostu chcieć” (Link)

Jak rzeczywiście jest [FAŁSZ]:

a) Często gubimy się w codziennym życiu i zapominamy działać w sposób długofalowy i ukierunkowany. Dzieje się tak, mimo że my (nie)świadomie już wiemy, jak postępować. Czasami są potrzebni tylko coachowie, którzy są w stanie pomóc w profesjonalny sposób i zwiększyć świadomość tego co już wiemy.

Na końcu to osoba decyduje, czy czuje potrzebę interakcji z coachem. Dobrze znanym powodem jest rozbieżność między idealnym ja a faktycznym ja, co prowadzi do załamania się obecnie ustanowionego systemu przekonań.

b) Systemy szkolne uczą wiedzy, ale niekoniecznie prawidłowych mechanizmów zarządzania czynnikami wpływającymi na nasze życie (takimi jak rozumienie i interpretacja emocji, zachowania, zachowania społeczne, interpretacja poznawcza itp.)

c) Podobnie do wiedzy, doświadczenie nie wystarczy, dopóki nie zostanie wprowadzone w życie. Oznacza to, że czasami musimy wprowadzić wiedzę lub doświadczenie w życie, aby wytworzyć wartość. Czasami coach może pomóc w uruchomieniu procesu od uznania poznawczego do działania behawioralnego.

d) Istnieje wiele badań, które pokazują, że orientacja na cel wspomagana przez coacha pomaga w skuteczniejszym osiągnięciu celu w dłuższej perspektywie.

Moje podejście:

a) Z mojej perspektywy wiedza o czymś nie wystarczy, jeśli ktoś nie jest w stanie właściwie jej wzkoryzstać

b) Obserwowałem i doświadczyłem dokładnie takich scenariuszy. Często słyszę takie zwroty, jak „już to wiem” lub „próbowałem wszystkiego, co można sobie wyobrazić” lub „to jest obecnie niemożliwe w mojej sytuacji”, po czym natychmiastowo pojawiają się oznaki niezadowolenia z danej sytuacji. Są to mechanizmy obronne. Nie chcemy zaakceptować, że nie wykorzystujemy naszego potencjału, gdy jesteśmy konfrontowani z prawdą.

3.4.2. Ciągła optymalizacja nie jest konieczna

Co mówią krytycy:

„Ale coś jest nie tak, jeśli w społeczeństwie ceniona jest autentyczność i indywidualność, a jednocześnie istnieje presja na optymalizację” (Link)

Jak to naprawdę jest [FAŁSZ]:

a) O ile optymalizacja na dłuższą metę nie jest ekstremalna, może być postrzegana jako zachowanie adaptacyjne. Z drugiej strony długoterminowa ślepa optymalizacja może prowadzić do etapów wypalenia albo kryzysu. Bardzo ważne jest zrozumienie tego rozróżnienia i praca z nim. Optymalizacja, nawet jeśli jest ciagła i długotrwała, nie może być oceniana „per se” jako negatywna.

b) Trudno zrozumieć, jak dobrze zaplanowaną, indywidualnie dostosowaną, długoterminową optymalizację można postrzegać jako coś złego. Z intelektualnego punktu widzenia trzeba przyznać, że życie idzie naprzód, nie stoi w miejscu.

Argumentacja przeciwna jest intelektualnie nieuczciwa. Okoliczności się zmieniają. Oznacza to, że w pewnym momencie będziemy musieli dostosować się do zmieniających się lub rozwijających się okoliczności. Pozostawanie w takim samym stanie lub nie reagowanie może prowadzić do nihilizmu. Dlaczego więc nie być aktywnym z góry?

Moje podejście:

Dla mnie ciągła optymalizacja oznacza dążenie do tego, co jest dla mnie ważne. Może to być sukces w pracy, życie rodzinne, mój ulubiony codzienny posiłek, po prostu rozmowa z moim psem, miłość lub długotrwałe szczęście. Długoterminowa, dobrze dostosowana, świadoma optymalizacja pomogła mi, nie odpuszczać w żadnym momencie. Nie odpuszczać własnych moich priorytetów. Jeśli do tego właśnie dążą moi klienci, moim wyłącznym celem jest pomoc.

3.4.3. Niejasne powody, dla których coaching jest sensowny

Co mówią krytycy:

W tej kwestii nie ma żadnej prawdziwej krytyki. Chciałbym tylko wskazać kilka ogólnych powodów, dla których warto współpracować z coachem. Dane do tego punktu pochodzą z trzech źródeł: własnego doświadczenia, a także źródła 1 & źródła 2.

Jak rzeczywiście jest [FAŁSZ]:

* Opracowanie planu swojej przyszłości zawodowej

* Poprawienie motywacji

* Budowanie lepszych relacji i kapitału społeczny w pracy i życiu prywatnym

* Lepsze zrozumienie zmieniających życie momentów

* Zrozumienie wzorców behawioralnych i poznawczych

* Poprawienie codziennych czynności

* Poprawienie technik negocjacji

* Lepsze radzenie sobie ze stresem i lepsze rozwiązywanie konfliktów

* Poprawa sprawności intelektualnej i fizycznej

* Poprawa samopoczucie i szczęścia (jakkolwiek jest to zdefiniowane)

* Ustawienie odpowiednich celów i priorytetów i przygotowanie się na nieznane sytuacje

* Poprawa równowagi między życiem zawodowym a prywatnym

* Poprawa pewności siebie, samoświadomości, autorefleksji i skuteczności

* Rozpoznanie potencjałów, mocnych stron i rozwiązanie słabości

* Poprawienie kreatywności i częstotliwości przepływu

* Poprawienie stanu finansowego

* Poprawienie umiejętności przywódczych

* Wyzwolenie procesów zmian

Moje podejście:

Powyższe punkty to tylko praktyczne przykłady tematów, nad którymi klienci mogą zdecydować się popracować. Na koniec zależy to całkowicie od wymagań klienta. Coach zapewnia niezbędny proces i / lub ramy.

3.5.1. Ograniczenia wyników nieokreślone przez profesjonalnych coachów?

Co mówi krytyka:

„Nie ma dowodów na jakiekolwiek wyniki podczas uczestnictwa w coachingu”

„To ideologia. […] Budowanie poczucia wszechmocy u klientów, wyjaśnianie, że człowiek nie ma ograniczeń, potrzebna jest tylko motywacja” (Link)

Jak to naprawdę jest [FAŁSZ]:

a) Na mojej stronie znajduje się strona z omówieniem naukowo przeanalizowanych wyników coachingu.

b) Istnieje dodatkowa metaanaliza wyników coachingu w kontekście organizacyjnym. Metaanaliza sugeruje, że coaching ma znaczący wpływ na wydajność / umiejętności, samopoczucie, radzenie sobie, postawy w pracy i ukierunkowaną na cel samoregulację na poziomie indywidualnym.

c) Coaching powinien zawsze jasno określać własne ograniczenia. Coach może jednak wspierać tylko w samodzielnym przebudzeniu istniejących talentów, dawać impulsy i pracować nad doskonaleniem w praktyce.

Coaching nie może zmienić introwertyka w imprezowicza, który osiąga wysokie wyniki w relacjach międzyludzkich. Coaching nie jest w stanie dostarczyć odpowiednich treści, wiedzy ani doświadczenia niezbędnego do zostania ekspertem w jakiejkolwiek dziedzinie, chociaż wielu Coachów XYZ sugeruje, że mogą.

d) Coaching nie może zastąpić niezbędnej pracy psychoterapeuty, psychiatry, psychologa lub podobnych praktyków. Uraz, lęk, depresja, uzależnienie nigdy nie powinny być leczone przez coacha, bez niezbędnego wykształcenia i szkolenia praktycznego.

Coaching opiera swoje podejście na psychologii emocjonalnej, behawioralnej, poznawczej i pozytywnej, a także na humanistycznym podejściu Carla Rogersa. Takie ramy umożliwiają efektywne coachingowanie, ale nakładają duże ograniczenia na bardziej kompleksowe kwestie ludzkie.

Kilka cytatów leżących u podstaw istoty coachingu:

„Moim celem […] jest zwiększenie świadomości różnicy między „problematycznym szefem”, którego można wyszkolić do skutecznego funkcjonowania, a „szefem z problemem”, któremu najlepiej pomoże psychoterapia.” (Link)

Moje podejście:

Jestem całkowicie na pokładzie z punktami od a) do d) z góry. Jako coach czasami dotykam problemów, które wykraczają poza zakres moich umiejętności coachingowych. Ukończyłem studia magisterskie psychologii dodatkowo do studiów administracji biznesowej. Na początku mojej podróży miałem świadomość, że w pewnym momencie stanę przed problemami, których ramy coachingowe nie będą w stanie rozwiązać. Nawet będzie ryzyko wyrządzenia szkody klietowi. Jako profesjonalny coach zawsze muszę zdawać sobie sprawę z takich ograniczeń.

Podczas współpracy ze mną moi klienci nie otrzymają żadnych obietnic dotyczących wyników. To, co otrzymuje mój klient, to pewność, że konfrontuje z kimś, kto włożył najwyższy wysiłek w swoją edukację, próbuje zastosować najwyższe standardy do wdrożonego procesu, a także ma do czynienia z kimś z dużym doświadczeniem w biznesie ludzkim.

3.5.2. Czy istnieje ryzyko negatywnych wyników?

Co mówią krytycy:

„Coachowie kadr zarządzających, którym brakuje rygorystycznego treningu psychologicznego, wyrządzają więcej szkody niż pożytku” (Link)

„Ambitne cele często okazują się nierealne. Potem przychodzi rozczarowanie, a rozwój wiąże się z doświadczaniem negatywnych emocji, niezadowolenia z siebie. Ludzie otwarci na nowe doświadczenia, gotowi sprawdzić się w różnych sytuacjach, ekstrawertycy i perfekcjoniści najczęściej wpadają w tę pułapkę.” (Link)

Jak to naprawdę jest [PRAWDA]:

Oczywiście ryzyko to jest oczywiste, z pewnymi ograniczeniami. Z mojej perspektywy jest to nawet jedna z najważniejszych argumentów.

a) Planując wejście na rynek coachingowy jako coach, należy zapytać samego siebie, jak będzie wyglądać usługa. Czy zamierzasz pracować w określonych dziedzinach, dostarczając wiedzę lub sposób na poruszenie tematu? Wtedy może być bardziej sensowne nazywanie siebie trenerem, konsultantem lub mentorem. Coaching w czystej postaci ogólnie działa z określonym (psychologicznie) zestawem struktury procesowej i metodologicznej.

b) Gdy tylko będziesz pracować z ludźmi nad systemami przekonań, strukturami życia, wzorcami zachowań itp., z definicji dotkniesz sfer psychologicznych. Ten fakt sprawia, że bardzo ważne jest odpowiednie przygotowanie, zarówno teoretyczne, jak i praktyczne.

Moje doświadczenie:

Dlatego właśnie kształcę się od 6 lat w zakresie coachingu i psychologii. Takie praktyki, jak NLP, hiponoza lub coaching systemowy w niektórych momentach są dobrym początkiem do wprowadzenia kogoś w pojęcia takie jak autorefleksja, ale mają duże ograniczenia. Specjaliści stosujący taką metodologię powinni pozostać w swoim obszarze wiedzy i postępowania i nie wychodzić poza nie, chyba że zostaną odpowiednio przeszkoleni.

To samo dotyczy coachów, trenerów lub mentorów. Na koniec nie jestem ekspertem w ocenie NLP, hipnozy czy podejściu do coachingu systemowego, ponieważ nie byłem profesjonalistą w tych obszarach. Mogę jednak położyć nacisk na odpowiednie przygotowanie, aby nie mieć negatywnego wpływu na samopoczucie i wyniki klientów.

3.5.3. Utrata osobistej wariancji?

Co mówią krytycy:

„Utrata wariancji osobowości, ważna jest autentyczność – osobowości wąskotorowe” (Link)

Jak jest rzeczywiście [FAŁSZ]:

a) W oparciu o definicję coachingu, będącą rodzajem ram optymalizacji lub bardziej ogólnie ram „posuwania się naprzód” / unikania nihilizmu i gdy coaching nie jest uzależniony od żadnej treści, sposobu myślenia ani światopoglądu, coaching nie próbuje popychać ludzi we „właściwym” kierunku. Nie próbuje budować konkretnych umiejętności, nie sprzyja ani hedonizmowi ani eudamonizmowi.

b) Dlatego coaching z definicji nie może tworzyć wąskich osobowości, ponieważ wymagałoby to pewnych światopoglądów, aby wpłynąć na proces coachingu.

c) Osobowości ze swoją życiową treścią decydują o tym, nad czym pracować i z którymi treściami „iść naprzód” indywidualnie. Teraz można skrytykować „postęp” jako ogólne podejście do życia. Nihilizm byłby alternatywą i wydaje się, że jest to jeszcze gorsze podejście do życia. W tym miejscu zostawię argument przeciwko nihilizmowi, ponieważ zajmie to kolejny pełny artykuł.

Moje podejście:

Z mojego punktu widzenia jako coach, staram się nie koncentrować na „coachingu” jako metodologii pochodzącej od jakiegoś guru. Oznacza to, że moja praktywka coachingowa nie wychodzi poza zakres potencjalnej krytyki. W swojej praktyce wzmacniam i podkreślam obie główne metody: „zadawanie pytań” i „proaktywne słuchanie”. Pomaga to w możliwie największym stopniu kierować się potrzebami klientów.

Umiejętność pracy z niektórymi metodami nie wystarczyła w moim rozumieniu jako coach. Dlatego postanowiłem ukończyć studia magisterskie z psychologii, aby mieć wszystkie niezbędne teoretyczne i metodologiczne podstawy.

Mając takie podstawy, jestem w stanie poruszać się w ramach coachingu, jednocześnie wiedząc, kiedy odejść od coachingu i wejść w inne obszary ludzkiej pomocy. Kiedy to robię, zawsze muszę być przejrzysty i informować o tym mojego klientów.

Z mojego punktu widzenia jako trenera pamiętam, jak coaching dał mi siłę do pracy nad sobą i nie akceptowania niskiego poziomu i nieszczęśliwego życia (jakkolwiek zostało to dla mnie określone). Odniosłem już pewien sukces, ale nigdy nie wykorzystałem swojego pełnego potencjału. Ważne jest to: żaden coach nigdy nie próbował mnie popchnąć w żadnym kierunku (i jest to komplement dla ludzi, których spotkałem podczas mojej podróży).

3.6.1. Czy coachowie mają nieuzasadnione wykształcenie?

Co mówią krytycy:

„Zamieszanie treści nauczania i metod nie ułatwia sytuacji” (Link)

„Przejrzyste i poważne standardy szkolenia” (Link)

„bezpodstawna edukacja” (Link)

Jak rzeczywiście jest [FAŁSZ]:

a) Nie chodzi o metody i treść edukacji, ponieważ obie mogą się różnić w zależności od szkoły. Chodzi o dopasowanie w ramach teoretycznych z dowodami empirycznymi jako podstawą.

b) Z meta perspektywy odpowiednie stowarzyszenia odegrają kluczową rolę w ustanowieniu akceptowanego gruntu [Patrz odpowiedzi do pkt 3.2.2. powyżej].

c) W coachingu, ponieważ aktywne słuchanie i zadawanie pytań są najważniejszymi filarami. Oba umożliwiają samokierujący indywidualny rozwój klienta, jako najwyższy cel.

Podstawą teoretyczną jest psychologia poznawcza, emocjonalna, psychologia behawioralna, a zwłaszcza idee Carla Rogersa. Po stronie empirycznej przeprowadzono badania dotyczące rezultatów, których można oczekiwać od coachingu.

d) Ponadto niektóre niezależne lub zależne społeczeństwa próbowały przedstawić przegląd ważnych na arenie międzynarodowej know-how – katalog z kryteriami umiejętności niezbednych do profesjonalistów coachingu został stworzony przez niemieckie stowarzyszenie Stiftung Warentest. Niektóre z kryteriów, które należy spełnić i które mają najwyższe znaczenie, wymieniono poniżej:

* Podstawowe zrozumienie psychologii rozwojowej

* Podstawowe rozumienie osobowości w psychologii

* Podstawowe zrozumienie systemów i psychologii transakcyjnej

* Podstawowe zrozumienie psychologii emocji

* Podstawowe zrozumienie różnic między coachingiem a psychologią, psychoterapią itp.

* Podstawowe zrozumienie procesów zmian

* Podstawowe zrozumienie diagnostyki w psychologii

* Podstawowe zrozumienie mechanizmów radzenia sobie ze stresem

* Podstawowe zrozumienie teorii przywództwa

e) Ponadto rynek coachingu powinien wyjaśnić, czym jest coach, czego się spodziewać, a czego nie. W najlepszym przypadku rynek przekazuje status quo badań empirycznych.

f) Gdy ktoś, kto obiecuje z góry określony wynik lub mówi, że wie, co jest najlepsze w danej dziedzinie (na przykład w zakresie motywacji lub na przykład w pracy), nie może to być coaching w czystej postaci. Może to być trening lub doractwo, ale nie coaching.

Kilka cytatów stanowiących podstawę istoty coachingu:

„To prawda, że coaching nie jest przedmiotem akademickim – nie była psychologia jeszcze 150 lat temu. Uważa się to za dalsze szkolenie, które zwykle następuje po już istniejącym stopniu naukowym. Szkolenie coachingowe trwa średnio 200 godzin, obejmuje jednostki teoretyczne i praktyczne, kosztuje około 5000 euro i musi być stale odnawiane poprzez dalsze szkolenie. Inspektorat handlu, izby przemysłowe i handlowe oraz stowarzyszenia ochrony konsumentów jasno określiły, kto, na jakich warunkach, może nazywać się coachem i pracować jako taki.” (Link)

„Łączą wpływy tak daleko, jak model GROW, krótka terapia skoncentrowana na rozwiązaniu, pozytywna psychologia i poradnictwo zorientowane na osobę (De Haan & Burger, 2005).” (Link)

Moje podejście:

Z mojego punktu widzenia istnieją różne sposoby, aby zostać trenerem – ale aby dać ci pomysł – ogólne podejście może wyglądać następująco:

* Znajdź coacha i sam przejdź przez ten proces

* Ukończenie studiów humanistycznych (szczególnie psychologia powinna zostać wymieniona)

* Znajdź coacha nadzorującego na początku praktyki

* Ukończ dalsze studia w ramach certyfikowanego programu coachingowego (zwłaszcza programy ICF powinny zostać wymienione)

* Zdobądź pierwsze doświadczenie w biznesie z ludźmi

3.6.2. Coachowie nie mają specjalizacji?

Co mówią krytycy:

„Good coaches, on the other hand, mostly specialize in certain industries, areas and topics” (Link)

Jak rzeczywiście jest [FAŁSZ]:

a) To jest fałszywe przekonanie. Dobry coach to nie ktoś, kto specjalizuje się w jakichkolwiek branżach.

Odnoszący sukcesy coach lub trener widoczny z perspektywy marketingowej prawdopodobnie specjalizuje się w niektórych branżach.

Dobry coach będzie miał odpowiednie wykształcenie i podstawy teoretyczne oraz praktyczne dla swojego postępowania. Będzie on mógł prowadzić coaching na najwyższym możliwym poziomie w każdej możliwej branży.

b) Jak już kilkakrotnie opisano w tym artykule, coaching w swoim podejściu jest niezależny od jakiejkolwiek branży. Jednak aby istnieć na rynku, coachowie prawdopodobnie będą musieli przekazywać specjalizację rynkom. Argument jest taki, że podobieństwo napędza akceptację.

Moje podejście:

Z mojego punktu widzenia jako coacha wejście na rynek coachingowy było oczywiście o wiele łatwiejsze, kiedy komunikowałem się, że specjalizuję się w biznesie cyfrowym. Ponieważ jestem cyfrowym tubylcem, zajmuję się ludźmi, którzy są cyfrowymi tubylcami lub mają do czynienia z cyfryzacją, od początku mojego życia zawodowego.

Stopień wstępnej akceptacji ułatwił rozpoczęcie pracy w terenie. Moja specjalizacja była dla mnie nieistotna, kiedy faktycznie pracuję z klientami, ponieważ nie ma znaczenia, czy jestem wsparciem dla cyfrowego tubylca czy tradycyjnego pracownika przemysłowego. Ludzkie procesy pozostają dokładnie takie same.

3.7.1. Coach koncentruje się tylko na krótkoterminowych zyskach!

Co mówią krytycy:

„Coaching może prowadzić do krótkotrwałej euforii, ale raczej nie osiąga się zrównoważonego rozwoju.” (Link)

„Przedsiębiorcy w ogólności – w szczególności amerykańscy – stale szukają nowych sposobów zmiany tak szybko i bezboleśnie, jak to możliwe.” (Link)

Jak jest rzeczywiście [NIEJAŚNIE]:

a) To może być prawda i fałsz. Biorąc pod uwagę założenie, że wielu tak zwanych coachów nie ma właściwego zrozumienia, co właściwie oznacza coaching w czystej postaci.

b) Coaching, a zwłaszcza relacja coachingowa, powinny być tworzone jako długoterminowy związek. Oznacza to, że potencjalne skutki nie są krótkoterminowe.

Jednak efekty krótkoterminowe są bardzo ważną informacją zwrotną od środowiska. Skąd człowiek wiedziałby, czy zmierza we właściwym kierunku? Sam coaching nie powinien wykluczać korzyści krótko- lub długoterminowych.

c) Ponadto zależy to od indywidualnych wymagań. Praca w coachingu, zwłaszcza praca z takimi modelami jak GROW, powinna procesowo gwarantować zaspokojenie potrzeb klienta.

d) Zawsze powinno istnieć jakieś zarządzanie oczekiwaniami, w tym umowa coachingowa na początku. Obejmuje to gotowość do pracy nad odpowiednimi tematami klienta z obu stron i powinna stanowić podstawę relacji coachingowej. Jeśli coach szuka krótkoterminowej poprawy, powinien ją przekazać.

Moje podejście:

Chcę zacytować coś, co znalazłem w recenzji biznesowej Harvard:

„Sukces definiuje się w 12 prostych krokach lub siedmiu skutecznych nawykach. W tym środowisku szybkich poprawek psychoterapia stała się marginalizowana. A coachowie kadr zarządzających wkroczyli, aby wypełnić lukę, oferując rodzaj natychmiastowej alternatywy” (Link)

3.8.1. Coachowie nie osiągają wystarczających dochodów?

Co mówią krytycy:

„Według obecnego badania ponad połowa z 452 ankietowanych coachów wygenerowała przy tym maksymalnie jedną czwartą rocznego dochodu” (Link)

„Większość pracuje również jako konsultanci i trenerzy. Nic dziwnego, że coraz więcej z nich samodzielnie oferuje szkolenia coachingowe. W końcu o wiele bardziej dochodowe jest pobieranie opłat kursowych od 20 uczestników o wartości 4000 EUR niż żmudne pozyskiwanie klientów coachingowych.” (Link)

„Fakt, że problem braku popytu jest realny, widać również w boomie platform sieciowych, które twierdzą, że dają trenerom pełne książki zamówień” (Link)

Jak jest rzeczywiście [PRAWDA]:

a) W pewnym stopniu wydaje się to prawdą. Często firmy i osoby indywidualne nie są w stanie samodzielnie wdrożyć tego, co głoszą. Jako przykład: pracowałem dla klientów jako konsultant dla projektów opartych na danych. W żaden sposób firmy, które mnie zatrudniły, nie wprowadziły własnych cyfrowych punktów kontaktowych, procesów i podejść rozwojowych, których nauczaliśmy.

b) Niektóre brakujące części to

* Nieprzezroczysta metodologia, teoria i cele

* Brak jasnej oferty, definicji produktu i USP przekazanych na rynek;

* Brak jasnej definicji grup docelowych;

* Brak jasnego procesowego podejścia do coachingu

W większości przypadków nie staniesz się odnoszącym sukcesy piłkarzem, po prostu nazywając siebie w ten sposób. W większości przypadków nie będziesz w stanie żyć z coachingu, jeśli myślisz, że jesteś coachem lub masz znak na drzwiach. Na koniec będziesz musiał poradzić sobie ze znaną metaforą góry lodowej, co oznacza, że wiedza i opanowanie coachingu będzie wymagało ciężkiej pracy.

Moje podejście:

Z mojego punktu widzenia nie posiadam teraz odpowiednich dochodów z moich usług coachingowych. Ale mój projekt coachingowy ma być „projektem długoterminowego wzrostu”, który powinien zapewniać z czasem zarówno dochód aktywny, jak i pasywny, w oparciu o fundamentalnie stabilny grunt.

Co więcej, moje produkty powinny rosnąć w oparciu o potencjalną wartość dodaną dla moich klientów, którą jestem w stanie wyprodukować. Aby wytworzyć wartość dodaną, potrzebuję starannie opracowanego i zaplanowanego produktu. Właśnie w to teraz inwestuję.

* Rynek szybko rośnie
* Osoby wchodzące na rynek z różnorodnymi usługami
* Ludzie w krajach rozwiniętych o zwiększonym zapotrzebowaniu na pomoc rozwojową

1. Co to jest coach?

_{Niejasne, kim jest coach?
[PRAWDA] Coaching jest używany jako synonim i nie jest jeszcze centralnie, naukowo zdefiniowany.
Coachowie powinni być dojrzałymi osobowościami
[FAŁSZ] Dojrzałość jest ogólnie pomocna, ale nie jest obowiązkowym wymogiem. Właściwe przygotowanie to wymóg obowiązkowy.
Coachowie nie powinni pracować w (niebezpiecznych) predefiniowanych systemach przekonań
[PRAWDA] Czysty coaching z definicji powinien działać w ramach neutralnego, procesowego podejścia bez zewnętrznych wpływów.}

2. Perspektywa klienta – Rynek coachingowy

_{Dostępna jest duża liczba coachów
[PRAWDA] Wynika to z braku regulacji i centralnego zaangażowania w to, jak działa coaching
Nie ma stowarzyszeń zawodowych lub jest ich zbyt wiele
[NIEJAŚNIE] Nie zdefjiowano żadnego oficjalnego stowarzyszenia, ale istnieją pewne międzynarodowe stowarzyszenia, takie jak ICF.}

3. Perspektywa klienta – Jak sam wybrac coacha?

_{Proces selekcji: niejasne, jak zdecydować się na właściwego coacha?
[FAŁSZ] Zalecenia, kwalifikacje, doświadczenie i zachowanie trenera są właściwymi kryteriami decyzyjnymi – sprawdź coach-in-business.com
Niejasne, jak ocenić trenera?
[PRAWDA] Nie ma oficjalnych ram oceny, ale wskazania oparte na zadowoleniu klienta, stopniach osiągania rezultatów, stopniach rozwoju behawioralnego i wartościach dodanych w organizacji – sprawdź coach-in-business.com}

4. Perspektywa klienta – Po co zatrudnić coacha

_{Coaching typu life nie jest konieczny
[FAŁSZ] Chociaż ludzie naturalnie wiedzą, co robić, czasem wiedza i doświadczenie nie wystarczą, dopóki nie zostaną świadomie wprowadzone w życie
Czy ciągła optymalizacja jest naprawdę konieczna?
[FAŁSZ] O ile jest to długoterminowa, świadoma, autorefleksyjna, indywidualnie dostosowana optymalizacja, powinna być korzystna.
Niejasne powody, dla których coaching jest sensowny?
[FAŁSZ] Wielu specjalistów i strony zanotowało różne możliwe powody, dla których warto współpracować z coachem – sprawdź coach-in-business.com}

5. Perspektywa klienta – Czego można oczekiwać od coachingu?

_{Ograniczenia wyników nieokreślone przez profesjonalnych coachów?
[FAŁSZ] Istnieje wiele badań empirycznych na temat wyników coachingu. Takie wyniki mogą być niepoprawnie przekazywane przez specjalistów – sprawdź coach-in-business.com
Czy istnieje ryzyko negatywnych wyników?
[PRAWDA] Jeśli nie zostanie właściwie przeprowadzony, coaching, jak każde podejście psychologiczne, może prowadzić do negatywnych wyników.
Utrata osobistej wariancji?
[FAŁSZ] Coaching sam w sobie nigdy nie powinien stawiać własnego systemu przekonań ne czele, ale powinien pomagać w indywidualnym podejściu procesowym}

6. Z perspektywy coacha – Jak zostać coachem?

_{Czy coachowie mają nieuzasadnione wykształcenie?
[FAŁSZ] W przypadku konfrontacji z odpowiednim coachem istnieją certyfikowane programy, które kładą nacisk na właściwe psychologiczne podstawy edukacji – sprawdź coach-in-business.com
Coachowie nie mają specjalizacji?
[FAŁSZ] Przeciwnie, ponieważ coaching jest podejściem neutralnym, mającym zastosowanie do wszystkich dziedzin życia, a specjalizacja stanowi podejście marketingowe do usług rynkowych – sprawdź coach-in-business.com}

7. Z perspektywy coacha – Jak zachowywać się jako coach?

_{Coach koncentruje się tylko na krótkoterminowych zyskach!
[NIESAŚNIE] Zysk krótkoterminowy, jako informacja zwrotna ze środowiska, a także długoterminowa poprawa powinny być częścią wyników coachingu w zależności od indywidualnych potrzeb kleinta}


8. Z perspektywy coacha – Jak zarabiać z coachingu?

_{Coachowie nie osiągają wystarczających dochodów?
[TRUE] Wchodząc na rynek, coachowie często nie są pewni co do metodologii, teorii i celów, a także opisu usług, USPs oraz grup docelowych komunikowanych na rynkach}